lunes, 28 de diciembre de 2009

A un ángel...

Hace diez años, decidí apadrinar a un niño en la India en la Fundación Vicente Ferrer.
Al llamar nos dijeron que qué perfil deseábamos, y preguntámos que cuál era el perfil más necesitado.
Nos dijeron que niña y discapacitada. Y así llego Mounica.
Nos llenó de alegría, ilusión, llegaron sus cartas, enviamos las nuestras, regalos, fotografías...
Y vimos a lo largo de estos diez años, como se iba expandiendo el trabajo con "los intocables", en Anantapur.
Este año, como todos, me disponía a escribir a Mounica y a su família, también tenía preparado el paquete que todos los años enviábamos.
Y llegó la llamada, nuestro ángel había fallecido.
Nos queda en el corazón su mirada, el saber que ha ido al colegio, que se ha favorecido y trabajado en su comunidad, el que ha ido de excursión, que sus hermanos también van al colegio, que llegó el agua al poblado, que hay microcreditos para las mujeres, que la pudieron asistir en el hospital de la asociación, que ha sentido que ha sido querida por su família de la india y por nosotros... Pero se fué... Y nos ha dejado un hondo pesar...
Mounica, siempre te recordaremos, ha sido un placer formar parte de tu vida.
Un gran abrazo, un gran beso, estés dónde estes.

jueves, 17 de diciembre de 2009

Estoy aquí!!!!!!

Ya estan aquí las navidades....
Yo estoy mejor, sin parar un momento, y utilizando los momentos de "la madrugada", para escribir.
En cuanto tenga vacaciones, prometo poneros al día de muchas cositas...
Ahora, tareas de casa y a salir corriendo al trabajo.
¡Cuantísimo frío hace....!. En invierno aquí suele hacer entre 10 y 12 grados, y los peores momentos 8... Y estamos a 3 ó 4 grados...
El nene ha pasado 15 días de resfriado, y nosotros no lo hemos pillado (bien), y de gripe A.... tampoco.... y eso que hay una gran pasada.
Un beso.
Carmi

sábado, 5 de diciembre de 2009

LOS HIJOS SE CONFIESAN

Estuvimos realizando un interesantísimo curso de "Parentalidad Positiva en la edad Escolar". Era un curso de psicología conductista, y un tipo de terapia colectiva.

Fue un curso magnífico, en dónde todos y todas compartimos nuestras dudas educativa, miedos y alegrías.

La psicóloga, estupenda....

Una de las asistentes nos trajo una hoja con el texto que aquí os dejo.

Un abrazo.


LOS HIJOS SE CONFIESAN

La Hoja Diocesana Iglesia de Plasencia publicó en su día este texto que reproducimos por su interés para la relación padres-hijos.

· No me des todo lo que te pida. A veces sólo quiero ponerte a prueba para saber cuánto puedo sacarte.

· Si en lugar de mandarme que haga algo, me lo sugieres, lo haré más deprisa.

· No cambies constantemente de idea respecto a lo que quieres que haga. Decídete y no cambies de opinión.

· Cumples tus promesas. Si prometes una recompensa, dámela sin falta; lo mismo si me prometes un castigo.

· No me compares. Si me haces pesar por mejor o más inteligente, eso le dolerá a alguien. Si me haces daño a mí.

· Deja que haga por mí todo lo que pueda. Así voy aprendiendo. Si me lo haces todo, nunca podré hacer nada por mí mismo.

· No me corrijas delante de los demás. Espero a que no haya nadie alrededor para decirme cómo se puede mejorar.

· No me grites. Eso me hace gritar también y no quiero convertirme en una persona gritona.

· No mientas delante de mí ni me pidas que mienta para ayudarte. Eso rebaja la dignidad y no hace ningún favor.

· No me prestes demasiada atención cuando digo que me duele el estómago. Fingir es una manera cómoda de librarme de lo que no quiero hacer o de evitar lo que no me interesa.

· Cuando te equivoques en algo, admítelo; no se rebajará mi opinión sobre ti. Así será más fácil para mí recocer que me equivoco.

· Trátame con confianza y amistad. El hecho de ser familia es un motivo superior para integrarnos más.

sábado, 21 de noviembre de 2009

Compartir un e-mail...

Mis compañeros de trabajo me enviaron esta reflexión que aquí os dejo...
_______________________________________________________

"SI UN METGE, UN ABOGAT O UN DENTISTA, TINGUÉS A TRENTA PERSONES O MÉS EN LA SEUA OFICINA A LA VEGADA, TOTES ELLES AMB DIFERENTS NECESSITATS I ALGUNES QUE A SOBRE NO VOLEN ESTAR ALLI, EL METGE, ABOGAT O DENTISTA, SENSE AJUDA, TINGUÉS QUE TRATAR-LOS A TOTS ELLS AMB UNA EXCELENT PROFESSIONALITAT DURANT DEU MESOS, LLAVORS PODRIA TENIR UNA PETITA IDEA DEL QUE ÉS EL TREBALL DEL DOCENT A L'AULA"
(Kathy A. Megyeri. "Chocolate Caliente para el Alma de los Maestros")
però tot això dona igual, la única cosa que importa a la resta de la gent és que tenim 2 mesos de vacances..........

" SI UN MÉDICO, UN ABOGADO O UN DENTISTA, TUBIERA A TREINTA PERSONAS MÁS EN SU OFICINA A LA VEZ, TODAS ELLAS CON DIFERENTES NECESIDADES Y ALGUNAS QUE ENCIMA NO QUISIERAN ESTAR ALLÍ, EL MÉDICO, EL ABOGADO O EL DENTISTA, SIN AYUDA, TUVIERA QUE TRATARLOS A TODOS ELLOS CON UNA EXCELENTE PROFESIONALIDAD DURANTE DIEZ MESES, ENTONCES PODRIAN TENER UNA PEQUEÑA IDEA DE LO QUE ES EL TRABAJO DE UN DOCENTE EN EL AULA".
(Khathy A. Megyeri. "Chocolate Caliente para el Alma de los Maestros").

Pero todo esto da igual, la única cosa que importa al resto de la gente es que tenemos 2 meses de vacaciones.....

___________________________________________________________
Me encantó la reflexión y aquí la comparto con todos...


jueves, 19 de noviembre de 2009

Resfriado infantil...


Hay que ver... con lo chiquitines que son... y con que capacidad nos transmiten sus "viruses"....
Mi retoñete está cerca de un mes medio, casi, con... un resfriado.
Y también estamos todos los que estamos cerca de él.
Así que a base de medicamentos infantiles, paracetamoles, visitas al pediatra.... llevamos desde septiembre.
Según los abuelos, esto será para toda la vida, aaaaaayyyyyyyyyssssssss.
Llenos de clinex, termómetros, cucharitas.... andamos.
Así, que continúo "com mi vida contemplativa! como madre, apartada de la mundanal "esfera blogeril".
Cuando tengo un rato os leo y os sigo.
Un beso.

viernes, 13 de noviembre de 2009

ANIVERSARIO...GRACIAS A TODOS Y A TODAS...


Y se ha cumplido un año de nuestro encuentro.
Y no se puede relatar todo lo vivido y sentido....
Alegrías inmensas, sensaciones nuevas, miedos increibles....
Con nuestro hijo, se ha creado un nuevo universo.... De lo que eramos, quedamos en esencia.... y somos nuevas personas.
Si ya nos cambió el proceso adoptivo y la espera.... La maternidad y paternidad hace que seamos diferentes, con otros matices...
Ya no concebimos nuestro entorno sin él.... y se ha vuelto la razón de nuestras existencias.
Incluso las preguntas existenciales, cobran sentido a ladito de nuestro colombianito.
Hace tiempo que no escribo, y me ha emocionado ver tantas asignaciones.!!!!, y que los que continuais esperando... os vais acercando hacia vuestro hijo o hija....
Shari.... me acuerdo mucho de tí.... tu hija estarà estirando con fuerza... y espero (y deseo) que vuestro hilo rojo se una.
Gracias a todos por acompañarme en la espera, y en el crecimiento como mamá.
Miles de gracias por tener con quien compartir y charlar.
Todos los que pasais por aquí me habeis ayudado desinteresadamente.
En este año que se cumplió.... MILES DE BESOS Y GRACIAS!!!!!!!!!!!!!!!!!

miércoles, 21 de octubre de 2009

QUE MALO ES EL ESTRÉS!!!!!!!!!!!!!!

No tengo tiempo ni para verme en el espejo!!!!!!!!!!!!!!1
Y a veces, ni de tomar decisiones...
Pero la vida es más sana. Así que entre prisa y prisa.... zas, me caí.... literalmente...
Me he caído, lo larga que soy (que soy bien chiquita). Y llevo moradas las rodillas, y la mano derecha encabestrillada (escribo con los deditos estas líneas...). Reposo absoluto de mano....
Ya os voy contando.
Besos